Sonbaharın son gününde bir kitap daha düştü elimize, adı Sükût Zamanları.
“Şu an milyon kelime kurulsa da düşümde cümle cümle, hepsini bırakıyorum özgürce uçsunlar bilmediğim yerlere” diye not düştüm kitap tanıtımı ardından; yazsam neler neler yazardım; yazmadım.
Sadece bu notu düştüm güne; öyle içten, öyle samimi, öyle güzel anlardı ki paylaşılan. Üzerine yazmak yerine şiire teslim olup susmaktı tek yapılacak olan.
Bu anı yaşamış olan herkes kesinlikle çok şanslı.
Feriha Altıok’un Sükût Zamanları’nda bir araya geldiğimiz anlar, sadece edebiyatın değil hayatın da merkezinde duracak bu tarihten sonra. Dilimizde olacak yaşanan o büyülü atmosfer, çünkü tutkusu olan her şey büyünün ta kendisidir.
Fidancığın Çilesi, Hele Bir Düşün, Şiirle Söyleşi, Adı Aşka Çağrılı, Gözleri Sen Kuş, Ruhumsan Korkarım, Asılmaya Ay, Çiçeklerimin Sulama Zamanıdır, Uçurumlu Mavi Oda, Eylül kitapları ardından doğdu Sükût Zamanları.
Aralık 20 sadece Aralık ayının 20’si değildir, sesidir ayrıca Feriha Altıok’un. Kendisinden ilk kez şiir dinlediğim zamanı hatırlarım da, sonrasında “aynı masada olup da şiir okumaya utanır insan” demiştim. Çünkü bazı yorumların ardından yorumlanamaz olur şiir. “Bu yorum varken, bu ses varken söz bana düşmez” der insan.
“Ya şiire geç kaldım ya şiir bana geç geldi” diyen Feriha Altıok, iyi ki şiir olarak geldi dünyamıza. Şiirler yazmaya devam ediyor iyi ki ve Şair’i bize hatırlatıyor duruşuyla. Sözleri, sohbeti, kitaplarındaki şiirleri ve şiire dair izlenimleri ile bizde iz bırakırken, şair hırkasını ne de güzel -hakkını vererek- taşıyor üzerinde.
Şair hırkasını giymek zordur. Taşımak ise daha da zordur bence.
“Benim mihengim Feriha ablam” der Fikret Sulo.
“Çok takdir ederim kendisini, bu yaşta üretebilmek, şiir yazabilmek ne büyük bir sihirli güç” der Bedia Balses.
Gözleri Sen Kuş kitabı, Feriha Altıok’un köyüne dair izler taşır ve sonraki jenerasyon bunları bilsin ister. Yaşanılanı, görüleni, olanı şiir yoluyla anlatır Feriha Altıok.
Eylül diyor Feriha Altıok “Varım yoğum “Eylül” şiir deyince, şair olarak; eğer olabildiysem” cümlesini kurarken onun şiirlerini bilmeden ben şairim demesi bir şair adayının ne ironiktir. Şairler bile şair oldum diyemezken; şiir yolunda olup da onların izlerini göremeden yürümeye çalışanların adımları ne komiktir aslında.
Öyle tatlı, öyle hoş ve içten bir söyleşi-tanıtım oldu ki. Yeri geldi gurur, yeri geldi tebessüm, yeri geldi şiir aldı yerini sırayla.
Yoldayken “Hakan olsa bugünü ne güzel kayda alırdı” diye geçiriyordum aklımdan. Sonrasında Feriha Altıok da kendisini anınca ve anılarını anlatınca dedim ki Hakan da aramızda.
Hakan Çakmak bir gün Feriha Altıok’u da alıp nerede yaşadığını görmek için Feriha Altıok’un köyüne gitmişler, evlerine.
Nar ağacı cılız bir ağaç olmasına rağmen kocaman meyveler yapardı ve hiç kurumazdı diyor Feriha Altıok.
Hakan, nar ağacını görünce durmuş ve demiş ki “Feriha abla sen bu nar ağacının şiirini yazdın mı?”, “Yok” demiş Feriha Altıok. Bunun üzerine Hakan da şöyle demiş:
“E sen ne yazdın Feriha abla?”
“Eylül”de var şimdi o nar ağacına yazılan şiir.
Ne bir şiir sadece bir şiirdir ne de bir kitap sadece bir kitaptır; köyünü de anlatırken Feriha Altıok, bir iz bırakıyor yolda olanlara. Şiirlerindeki izlerini takip edenler belki de çıkar şair sokağa.
Aynı ev için yazılan iki şiir var; biri “Eylül”de diğeri ise “Sükût Zamanları”nda.
İki gitmek şiirini okuduktan sonra “ben böyle yazdım” derken “çok güzel yazdın” yorumu alıyor Yaşar Ersoy’dan ve tüm dinleyicilerden…
Şiirin iyileştirici gücüne tanıklık ederken “Daha Çok Şiir” diyerek bitiyor kitap tanıtımımız. Biz yeniden ve yeniden tanışmış oluyoruz Feriha Altıok ile.
Sohbetlerine geç kalmış olsak da ondan öğreneceğimiz çok şey var daha.
Sesi daha yazacağı nice şiirde olsun ve biz şiiri dinlemeye devam edelim kendisinden.
Sanırım bu özel gün İsmail Boyraz’ın defterime düştüğü not olarak hep aklımızda kalacak:
“Tıpkı dün gibi”
