Kalabalık nüfuslu Kuzey Kıbrıs’ta, işler hızla kontrolden çıkıyor. Görüşmelerdeki başarısızlık, Kıbrıs’ın geleceğini Kıbrıs insanının vereceği iddiasının da sonunu getirmiş gibi duruyor. Akıncı’nın matemli “genç nesillere havale” referansından sonra KKTC’nin yürüdüğü yolun yol olmadığını hala daha dile getirmediğinin farkına vardınız mı?
Çözüm cephesi kendi ile yüzleşmemekte direniyor. Tam tersine olgular yerine olaylara odaklanarak sorumluluğu başkasına atmakta sakınmıyor. Çözüm karşıtı cephe ise, zafer kazandığını düşünürken hızla adadaki özne olma kabiliyetinden yeni vatandaşlıklar dağıtarak feragat ettiğinin farkına varmaktan çok uzakta. Orta yolun sağında ve solunda duran kitle partileri ise, geleneksel seçim söylemleri kapsamında projelerini ortaya atarken, içerdeki esaslı konulara yönelik parmağının arkasına saklanmaya devam ediyor.
Kıbrıs Türk toplumunda laiklik tartışacağımızı kimse düşünmezken, cihadı içselleştiren eğitim müfredatına uygun kitaplar önümüzdeki günlerde öğrencilerin önünde olacak. Evi temizleyecek olanlar, eğitimde de kolonyal aklın çemberine yerleşti. Ses çıkarmıyorlar. Üstelik kolonyal aklın dayattığı ideolojik aygıtların savunucusu olmaya da devam ediyor.
Ekonomide, sosyal politikada, eğitimde Türkiye’de ne varsa, bizde de aynısı olacak. Binali Yıldırım’ın dediği gerçekleşiyor. Kimse sormadan, üst akıl dayatırken iktidar ile muhalefet ortaya çıkan durumun olumsuz sonuçlarına dair tek kelime edemiyor.
Mücadelenin sokakta yapıldığını sadece anlatmayı becerebilen siyasi partilerin ve sendikaların, geniş bir cephe oluşturup eğitim, sosyal politika, Kıbrıs sorunu bağlamında karşımıza çıkan dayatmalara karşı tepki göstermesi gerek.
Aynı zamanda da katılımcı bir biçimde yeni bir yol haritası çizilmesi gerek.
Bilindik siyasi figürlerin, liderlerin, başkanların eskisi kadar güven vermediği gerçeğini bilerek yeni bir rota çizmek gerek.
Tek bir örgüt değil, ağ gibi çoğalıp genişleyebilmek gerek.
Rotasız gemi gibi rüzgâra göre savrulmak değil çok taraflı biçimde mücadele gerek.
Türkiye’nin Kıbrısın kuzeyindeki kolonyal iradesinin önüne geçebilecek, toplumsal iradenin gösterilebileceği bir anlayışı ortaya koyarken, dayatmaları reddetmenin varoluşun birinci adımı olduğunu anlayacağımız bir anlayış gerek.
Bu anlayış Kıbrıslı Türklerin hapsolduğu bu yapıda gerçek bir demokrasi gediği olduğu noktasından hareketle başlayabilir. Demokrasi ve toplum iradesini önce Elçilik, Asker ve onların yerli işbirlikçileri tanımalı.
Niyet, samimi bir varoluş çabası ise eğer kesin bir şey var: zaman geçiyor ve maalesef zaman bu ülkede yaşayan insanların aleyhine işliyor.
