Çeviren: Serap Güneş
Medeniyetin nasıl ortaya çıktığına dair önceki fikirleri yeniden şekillendiren Göbekli Tepe, Stonehenge’den 6000 yıl önce tarih öncesi bir halk tarafından inşa edildi.
Alman arkeolog Klaus Schmidt, 25 yıl önce bir dağın tepesinde ilk kez kazı yapmaya başladığında, ortaya çıkardığı binaların sıra dışı, hatta benzersiz olduğuna ikna olmuştu.
Urfa yakınlarında Göbekli Tepe olarak adlandırılan kireçtaşı bir platonun üzerinde, Schmidt 20’den fazla dairesel taş muhafaza keşfetti. En büyüğü 20 metre genişliğinde olan ve merkezinde 5,5 metre yüksekliğinde özenle oyulmuş iki sütun bulunan taşlardan bir daireydi. Oyma taş sütunlar 10 ton ağırlığındaydı. Onları oymak ve ayağa dikmek, bırakın metal aletleri, henüz hayvanları evcilleştirmemiş veya çanak çömlek icat etmemiş insanlar için muazzam bir teknik zorluk olsa gerek. Yapılar 11.000 yaşında veya daha yaşlı, bu da onları barınak için değil, başka bir amaç için inşa edilen, insanlığın bilinen en eski anıtsal yapıları haline getiriyor.
Medeniyetin hikayesi
On yıllık bir çalışmanın ardından Schmidt dikkate değer bir sonuca ulaştı. 2007 yılında Urfa’nın eski kentindeki kazı evini ziyaret ettiğimde, o zamanlar Alman Arkeoloji Enstitüsü’nde çalışan Schmidt, Göbekli Tepe’nin insanların çiftçiliğe ve kalıcı yerleşim yerlerinde yaşamaya başlama nedenini açıklayarak medeniyetin hikayesini yeniden yazmaya yardımcı olabileceğini söyledi.
Schmidt ve ekibinin kazı alanında bulduğu taş aletler ve diğer kanıtlar, dairesel muhafazaların, insanların son Buz Devri’nden bu yana yaptığı gibi, topraktan geçinen avcı-toplayıcılar tarafından inşa edildiğini gösterdi. Ortaya çıkan on binlerce hayvan kemiği vahşi türlere aitti ve evcilleştirilmiş tahıllara veya diğer bitkilere dair hiçbir kanıt yoktu.
Schmidt, bu avcı-toplayıcıların 11.500 yıl önce bir araya gelerek Göbekli Tepe’nin T şeklindeki sütunlarını taş aletlerle, tepenin kireçtaşı ana kayasını taş ocağı olarak kullanarak oyduklarını düşünüyordu.
Bir ritüel merkezi
Schmidt, bölgenin dört bir yanından gelen küçük, göçebe grupların, periyodik inşaat projeleri için tepede güçlerini birleştirmeye, büyük ziyafetler düzenlemeye ve sonra tekrar dağılmaya inançları sayesinde motive olduğunu düşünüyordu. Schmidt, kazı alanının bir yerleşim yeri değil, bir ritüel merkezi, belki de bir tür defin veya ölüm kültü kompleksi olduğunu savundu.
Bu büyük bir iddiaydı. Arkeologlar uzun zamandır karmaşık ritüellerin ve kurumsal dinin, toplumların ancak ekinleri ve hayvanları evcilleştirmeye başladıklarında geliştirdiği lüksler olduğunu düşünmüşlerdi, bu geçiş Neolitik dönem olarak biliniyordu. Bir kez yiyecek fazlasına sahip olduklarında, fazladan kaynaklarını ritüellere ve anıtlara adayabileceklerini düşündüler.
Tepedeki katedral
Schmidt bana Göbekli Tepe’nin bu zaman çizelgesini alt üst ettiğini söyledi. Kazı alanındaki taş aletler, radyokarbon tarihlemenin de desteğiyle, onu sağlam bir şekilde Neolitik öncesi döneme yerleştirdi. Oradaki ilk kazıların üzerinden 25 yıldan fazla bir süre geçmesine rağmen, evcilleştirilmiş bitki veya hayvanlara dair hala bir kanıt yok. Ve Schmidt, kazı alanında tam zamanlı olarak kimsenin yaşamadığını düşünüyordu. Burayı ”tepedeki katedral” olarak adlandırdı.
Önce ritüel sonra tarım
Eğer bu doğruysa, karmaşık ritüel ve sosyal örgütlenmenin aslında yerleşim ve tarımdan önce geldiğini gösteriyordu. 1000 yıl boyunca, devasa T sütunlarını oymak ve taşımak ve dairesel muhafazaları inşa etmek için göçebe grupları tek bir yerde bir araya getirme gerekliliği, insanları bir sonraki adımı atmaya sevk etti: Düzenli olarak büyük toplantılara ev sahipliği yapmak, insanların bitki ve hayvanları evcilleştirerek daha öngörülebilir ve güvenilir şekilde yiyecek tedarik etmesini gerekiyordu. Ritüel ve din, görünüşe göre Neolitik Devrimi başlattı.
Ertesi gün, şafaktan önce Schmidt’le tepenin zirvesine gittim. Schmidt, başı yakıcı güneşten korunmak için beyaz bir tülbente sarılmış vaziyette, yolun aşağısındaki küçük köyden küçük bir Alman arkeolog ve işçi ekibini denetlerken, sütunlar arasında şaşkın ve şaşkın dolaştım.
Dinin doğuş yeri mi?
Schmidt, Göbekli Tepe hakkındaki ilk raporlarını bir yıl önce yayınlayarak Neolitik arkeoloji uzmanlarının küçük dünyasını ayağa kaldırmıştı. Ancak, derme çatma oluklu çelik çatılarla kaplı kazı alanları ve aşağıdaki vadiden dağın tepesindeki kazı alanına doğru kıvrılan çukurlu toprak yollar ile, site, hala uykulu, unutulmuş bir his veriyordu.
Schmidt, kazı alanının çarpıcı T sütunlarını ve büyük, yuvarlak ”özel binaları” 2000’lerin ortalarında ilk kez yayınlandıklarında meslektaşları ve gazetecileri büyüledi. Nefes kesen haberler siteyi dinin doğum yeri olarak adlandırdı; Alman dergi Der Spiegel, sitenin etrafındaki verimli otlakları Cennet Bahçesi’ne benzetti.
Dünyanın ilk tapınağı
Kısa süre sonra dünyanın dört bir yanından insanlar Göbekli Tepe’yi bizzat görmek için akın etti. On yıl içinde tepe tamamen değişti. Yakınlardaki Suriye’deki iç savaş 2012 yılında bölgedeki turizmi kesintiye uğratana kadar, otobüsler dolusu meraklı turist, bazılarının dünyanın ilk tapınağı olarak adlandırdığı şeyi görmek için açık kazı hendeklerinin etrafında toplandığından ve el arabalarının dar yollarda manevra yapmasını imkansız hale getirdiğinden, alandaki çalışmalar genellikle yavaşladı.
Urfa’nın eteklerindeki dağın zirvesi son beş yılda yeniden şekillendi. Bugün yollar, otoparklar ve bir ziyaretçi merkezi, dünyanın her yerinden meraklı gezginleri ağırlayabilir. 2017 yılında, oluklu çelik hangarların yerini, merkezi anıtsal binaları kaplayan son teknoloji ürünü, kumaş ve çelikten yapılmış bir barınak aldı. 2015 yılında Urfa merkezde inşa edilen Arkeoloji ve Mozaik Müzesi, Türkiye’nin en büyük müzelerinden biri; sitenin en büyük muhafazasının tam ölçekli bir kopyasına ve heybetli T sütunlarına sahip ve ziyaretçilerin anıtsal sütunları hissetmelerine ve oymalarını yakından incelemelerine olanak tanıyor.
2014 yılında vefat eden Schmidt, sitenin tozlu bir dağ tepesindeki kazıdan esaslı bir turistik cazibe merkezine dönüşümünü görecek kadar yaşamadı. Ancak oradaki keşifleri, Neolitik geçişe küresel ilgiyi teşvik etti ve son birkaç yılda, Göbekli Tepe’deki yeni keşifler ve daha önceki kazıların sonuçlarına daha yakından bakıldığında, Schmidt’in sitenin kendisiyle ilgili ilk yorumları alt üst oluyor.
Kazı alanının üstünü örten kumaş gölgeli desteklemek için gereken temeller üzerinde yapılan çalışma, arkeologların Schmidt’den daha derine kazmasını gerektirdi. Schmidt’in halefi Lee Clare’in yönetiminde, bir Alman Arkeoloji Enstitüsü ekibi, büyük binaların zeminlerinin birkaç metre altında, kazı alanının ana kayasına kadar birkaç ”anahtar deliği” hendeği kazdı. Clare, ”Kazı alanının en alt katmanlarına ve tortularına bakma şansımız oldu” diyor.
Tapınak değil bir köy mü?
Clare ve meslektaşlarının buldukları, tarihöncesini bir kez daha yeniden yazabilir. Kazılar, evlere ve yıl boyunca yerleşime dair kanıtlar ortaya çıkardı, bu da Göbekli Tepe’nin özel günlerde ziyaret edilen izole bir tapınak değil, merkezinde büyük özel binalar bulunan gelişen bir köy olduğunu gösteriyor.
Ekip ayrıca su kaynağı olmayan bir dağın tepesindeki bir yerleşimi desteklemek için kilit önemde olan, büyük bir sarnıç ve yağmur suyunu toplamak için kanalların yanı sıra yulaf lapası pişirmek ve bira yapmak için tahıl işleme amaçlı binlerce öğütme aleti belirledi. Clare, ”Göbekli Tepe hala benzersiz, özel bir site, ancak yeni bilgiler diğer kazı alanlarından öğrendiklerimizle daha uyumlu” diyor. ”İnsanların sürekli olarak kaldığı tam teşekküllü bir yerleşimdi. Kazı alanı hakkındaki tüm anlayışımızı değiştirdi bu.”
Bu arada, Urfa çevresindeki engebeli kırsal alanda çalışan Türkiyeli arkeologlar, yaklaşık aynı döneme tarihlenen ”daha küçükse bile” benzer T sütunlarına sahip en az bir düzine başka tepe noktası tespit ettiler. Son araştırma çabalarının içinde yer almayan Neolitik Çağ uzmanı ve Avusturya Arkeoloji Enstitüsü araştırmacısı Barbara Horejs, ”Bu benzeri olmayan bir tapınak değil” diyor. ”Bu, hikayeyi çok daha ilginç ve heyecan verici kılıyor.”
Clare ve diğerleri, çiftçiliğe geçişe ilham veren yüzyıllardır süren bir inşaat projesi yerine, artık Göbekli Tepe’nin, çevrelerindeki dünya değiştikçe yok olan yaşam tarzlarına tutunan avcı-toplayıcıların bir girişimi olduğunu düşünüyor. Çevredeki bölgeden elde edilen kanıtlar, diğer bölgelerdeki insanların evcilleştirilmiş hayvanlar ve bitkilerle deneyler yaptığını gösteriyor.
Clare, sitenin taş oymalarının önemli bir ipucu olduğunu savunuyor. Göbekli Tepe’nin sütunlarını ve duvarlarını kaplayan ayrıntılı tilki, jaguar, yılan ve akbaba oymaları ”her gün gördüğünüz hayvanlar değil” diyor. ”Onlar sadece resimlerden daha fazlası, grupları bir arada tutmak ve ortak bir kimlik yaratmak için çok önemli olan anlatılar.”
Peki neden inşa edildi?
15 yıldan daha uzun bir süre önce kazı alanında ilk kez dolaştığımda, büyük bir mesafe hissi hatırlıyorum. Göbekli Tepe, Stonehenge’den 6000 yıl önce inşa edilmişti ve oymalarının -bir zamanlar orada yaşayan insanların yaşadığı dünya gibi- tam anlamını kavramak imkansız.
Bu, elbette, Göbekli Tepe’nin muazzam manyetizmasının bir parçası. Binlerce ziyaretçi, çoğu insanın on yıl önce adını hiç duymadığı bir yere hayran kalırken, araştırmacılar ilk etapta neden inşa edildiğini anlamaya çalışmaya devam edecekler. Ve her yeni keşif, kazı alanı ve insan uygarlığının hikayesi hakkında şu anda bildiklerimizi değiştirmeyi vaat ediyor.
Horejs, ”Yeni çalışma Klaus Schmidt’in tezini yok etmiyor; onun omuzlarında yükseliyor” diyor. ”Bana göre büyük bir bilgi kazanımı oldu. Yorum değişiyor, ama bilim tam da budur zaten.”
