1990’larda Kıbrıs’ta yaşanmış; sessizlikle örülmüş, “acil işler” listesinden çıkarılmış ve ancak bir belgeselle görünür kılınmış gerçek bir çocuk ihmali üzerine.
Bir ülke yalnızca sınırlarıyla, bayraklarıyla ya da resmi anlatılarıyla tanımlanmaz. Asıl olarak, bir zarar meydana geldiğinde ne yaptığıyla tanımlanır. Daha doğrusu, ne yapmamayı tercih ettiğiyle. Kazalar, ihmaller ve felaketler her toplumda yaşanır. Toplumları birbirinden ayıran şey, bunların hiç yaşanmaması değil; yaşandıktan sonra neyin hatırlandığı, neyin unutturulduğu ve hangi acıların onarıma değer görüldüğüdür.
Bunun özünde bir tercih vardır:
Sessizlik mi, sorumluluk mu?
Normalleştirme mi, adalet mi?
1990’lı yıllarda, Lefkoşa’ya bağlı bir köyde, küçük bir çocuk çalışır durumdaki bir kıyma makinesinin önünde gözetimsiz bırakıldı. Bir anlık ihmal, geri döndürülemez bir sonuç doğurdu. İki parmak kaybedildi. Çocukluğun bedeni, yetişkinlerin sorumsuzluğunu taşımak zorunda kaldı.
Evet, bu bir ebeveyn ihmaliydi. Hiçbir ebeveyn böyle bir sonucun yaşanmasını istemezdi belki. Ancak mesele burada bitmedi.
Asıl mesele tam da burada başladı.
Çünkü bu olaydan sonra devreye girmesi gereken hiçbir mekanizma işlemedi. Devlet sessiz kaldı. Hastane sessiz kaldı. Polis sessiz kaldı. Hukuk sessiz kaldı. Siyaset sessiz kaldı. Gazete arşivleri de sessizdir belki. Özellikle yıllarca babanın yanında durmuş olan siyasi figürler de suskunluğu tercih etti.
Hayat, hiçbir şey olmamış gibi devam etti.
Çocuktan koşullandırılmış bir uyum sağlaması beklendi. Güçlü olması istendi. Kayıbını tek başına taşıması, kimsenin hesap vermediği bir eksikliği kendi bedeniyle telafi etmesi normalleştirildi. Tek bir güçlü, sürekli ve kararlı ses yükselmedi.
Yaralanma ağırdı. Ancak asıl şiddet, sonrasında yaşandı. Sorumluluk alınmadı; yeterli tıbbi takip yapılmadı. Psikolojik destek sağlanmadı. Ciddi bir soruşturma yürütülmedi. Onarıma yönelik bir irade ortaya konmadı. Çocuğun fiziksel ve ruhsal travmasına dair en temel sorular bile sorulmadı.
En basidiyle “iyi misin?” diye soran olmadı.
Üstelik bu olayın resmi kaydı dahi, 2010 yılındaki sel felaketinde resmi arşivlerden silindiği raporu ulaştı avukata. Bu kadar hassas bir mevzu bu şekilde muamele görüyordu. Delile ihtiyaç olduğundan değil; çocuk 1994’ten bu yana açık bir yarayla yaşıyordu. Odada kocaman bir fil vardı ve görülmek istenmiyordu. Bunun yerine, sistemli bir sessizlik inşa edildi.
Bu bir unutkanlık değildi. Bu, bilinçli bir tercihti.İhmali sorgulamak yerine örtmek, sorumluluk almak yerine geri çekilmek, adalet yerine zamana bırakmak tercih edildi. Ne çocuk için ne de ailesi için bir rehabilitasyon süreci işletildi. Babaya mensup olduğu partiden isimler ve dönemin Başbakan yardımcısı, belirsiz bir gelecekte yurt dışında protez imkanından söz etti. Ancak kimse bunun peşine düşmedi. Kimse ısrar etmedi. Kimse sorumluluk almadı.
Verilen mesaj açıktı:
Bu yeterince önemli değildi.
Yıllar sonra, aynı siyasi çevreler babaya devlet bünyesinde bir iş sağladı ve onun yanında durdu. Bu, babanın çocuğun annesiyle boşanmasının ve yeni bir hayat kurmasının ardından gerçekleşti. Babanın ilk evliliğinden olan iki çocuk ve anne, adeta evlerinden koparıldı; çocuklar psikolojik baskılar nedeniyle anneanne ve dedelerinin yanına gitmek zorunda kaldı. Yıllar önce iki parmağını kaybeden ilk çocuk için sağlanmayan destek, boşanma sürecinde de sağlanmadı. Barınma, güvenlik, sosyal ve psikolojik destek için hiçbir kapı açılmadı. Yıllar içinde ne çocukken ne de gelişimini tamamladıktan sonra, parmak protezi ya da güvenceli bir yaşam için genel destek gerektiğinde bu sessizlik bozuldu. Anne ve çocukların maruz kaldığı bu çok katmanlı mağduriyet karşısında, babaya yakın siyasi figürler herhangi bir sorun görmedi. Aksine, babaya iş verildi; anneye ise düzenli bir nafaka dahi bağlanmadı. Baba yeni ailesiyle hayatına devam ederken, bu ihmal ve telafi eksikliği içinde yaşananların unutulması beklendi.
Destek, yarası görünür olan çocuğa değil; siyasi yakınlığa uzandı. Ahlaki sorumluluk, tam da gerçek hesap verebilirliğin başlaması gereken noktada durdu.
Bu ayrım önemlidir. Çünkü sistemin, işine geldiğinde çalışabildiğini; etik cesaret gerektiğinde ise geri çekildiğini gösterir.
Fiziksel kaybın yanına psikolojik bir koşullandırma eklendi. Çocuktan dayanması, susması ve uyum sağlaması beklendi. Bakım esirgendi, dirayet talep edildi.
Zaman geçti. Çocuk büyüdü. Okumayı öğrendi. Yazmayı öğrendi. Parmaklarıyla ilgili sorulara cevap vermeyi öğrendi. Ve sessizlik onunla birlikte büyüdü, derinleşti, yerleşti, hayatının ayrılmaz bir parçası haline geldi.
Çocuk ihmali, ömür boyu süren sonuçlarıyla birlikte, öncelikler listesinden sessizce çıkarıldı. Aciliyet normalleştirmeye, adalet ise gizlemeye dönüştü. Yük, yıllar boyunca yalnızca çocuğun omuzlarına bırakıldı.
Bu hikaye, tanıklıklarla belgelenmiş, belgeseli yapılmış gerçek bir vaka.
Bu ülkede açık bir yara olan, gerçek bir ihmal ve kayıtsızlık vakalarından kaç tanesi ifşa ediliyor?
Tüm ağırlığına rağmen, tercih yüzleşme değil; suskunluk oluyor.
Asıl sarsıcı olan, ihmalin kendisi değil, etrafına örülen bu sessizliktir. Yıllar önce doktorlar, siyasetçiler, hukukçular, polisler ve sorumluluk makamında bulunanlar en temel soruları sormamıştır:
Bu nasıl oldu?
Kim sorumlu?
Bu nasıl onarılacak?
Onarım yerine teselli üretildi. “Güçlü bir çocuk” anlatısı kuruldu. Hayatta kalmak bir erdem, sessizlik ise bir uyum göstergesi olarak sunuldu. Oysa geride kalan; bedene kazınmış bir eksiklik ve çalınmış bir çocukluktu…
***
Burada “kişisel olan politiktir” ifadesi kaçınılmazdır.
Kurumlar görmezden geldiğinde, ihmal örtüldüğünde ve onarım reddedildiğinde, bireysel bir trajedi açık bir politik karara dönüşür. Müdahale etmemek, soruşturmamak ve onarmamak tesadüf değildir. Bu, politikanın fiilen uygulanışıdır.
Çocuk hayatta kaldı. Ancak bedeli ağır oldu. Aile güçsüzdü, bağlantısızdı. Hesap sorulması gereken yerde sistem geri çekildi.
Yıllar sonra, o çocuk bir yetişkin oldu. Bir sanatçı, yazar ve bir eğitmen olarak iyileşmenin ve onarımın yollarını aradı. Karşılaştığı şey inkar, küçümseme ve sessizlikti.
Resmi bir tanıma yapılmadı. Yapısal bir destek sunulmadı. Uzun vadeli bir bakım ya da güvence sağlanmadı.
Hayatta kalmak yeterli sayıldı.
Sanki yaşamak, sorumluluğu ortadan kaldırıyormuş gibiydi.
Verilen mesaj açıktı:
Sessizce dayan.
Kendini onar.
Hesap sorma.
Kıbrıs’ta kaç çocuğun parmakları eksik?
Kaç çocuğun yarası hiç kayda geçmedi?
Kaç hikâye sessizlikle gömüldü?
Bu vaka, yalnızca konuşulabildiği ve üretime dönüştürüldüğü için görünürdür.
Çoğu çocuk yaşadıklarını konuşamaz.
Eğer bu durum “normal” kabul ediliyorsa, o zaman şu soruyu sormak gerekir:
Eksiklikle şekillenen bir hayat ne anlama gelir?
Her gün bedende taşınan, ama sesi duyulmayan bir acı nasıl yaşanır?
Uyum adalet değildir. Dayanıklılık onarım değildir.
Sorumluluk yalnızca ebeveyne ait değildir.
Sorumluluk; koruma, soruşturma ve onarma gücüne sahip olup bunu kullanmayanlarındır. Geciktirenlerin, normalleştirenlerin ve susanların ortak sorumluluğudur.
Bugün, o çocuk, çocuk ihmali ve sessizlik üzerine bir belgesel yaptı. Bu belgesel, uzun süredir herkesin görebileceği kadar ortada duran bir gerçeğin kaydıdır.
Çocuğun hayatından alınan yalnızca iki parmak değildir.
Zamana, zamanaşımına, ya da soyut manipülasyon kavramlarına sığınılarak mazur görülebilecek, önemsiz bir durum da değildir…
Sessizlik tarafsızlık değil, sessizlik suç ortaklığıdır.
Sessizliği bozan yazılarla devam etmek dileğiyle…
Two Missing Fingers, A Missing Conscience, And Complicity
On a real case of child neglect in Cyprus in the 1990s, covered up by silence, removed from the list of “urgent matters,” and made visible only years later through a documentary.
A country is not defined only by its borders, its flags, or its official narratives. It is defined by what it does when harm occurs. More precisely, by what it chooses not to do. Accidents, neglect, and disasters happen in every society. What separates societies is not the absence of harm, but what is remembered and what is buried, which pain is acknowledged, and which is deemed unworthy of repair.
At the heart of this lies a choice:
Silence or responsibility.
Normalisation or justice.
In the 1990s, in a village near Nicosia, a small child was left unattended in front of an operating meat grinder. A moment of neglect led to an irreversible outcome. Two fingers were lost. A child’s body absorbed the consequences of adult irresponsibility.
Yes, this was parental neglect. No parent would willingly choose such an outcome.
But the story does not end there.
In fact, this is where it truly begins.
Because after the incident, none of the mechanisms meant to protect a child were activated. The state remained silent. The hospital remained silent. The police remained silent. The legal system remained silent. Politics remained silent. Those in power, especially the political figures who had stood beside the father for years chose silence.
Life went on as if nothing had happened. The child was expected to adapt. To be strong. To carry the loss alone. To compensate, with his own body, for a harm for which no one was held accountable. Not a single sustained, determined voice was raised.
The injury was severe. But the real violence came afterward. No responsibility was taken. There was no proper medical follow-up. No psychological support. No serious investigation. No genuine attempt at repair. The most basic questions about the child’s physical and emotional trauma were never asked. Even the official records of the incident were later told that they were erased during floods in 2010. Yet evidence was never the issue. The child had been living with the wound since 1994. The truth was visible, but deliberately ignored. In its place, a carefully maintained silence was built.
This was not forgetfulness or an issue to be excused for. There was no excuse. It was a conscious decision. Rather than questioning neglect, it was covered up. Rather than assuming responsibility, institutions withdrew. Justice was postponed indefinitely. No rehabilitation was provided for the child or the family.
The Deputy Prime Minister at that time vaguely mentioned the possibility of prosthetic support abroad at some point in the future. No one followed up after all the years. No one insisted. No one took responsibility.
The message was clear:
This did not matter enough.
Years later, the same political circles helped the father secure a state job and supported him. This happened after he divorced the child’s mother and started a new family. The children from his first marriage, along with their mother, were effectively pushed out of their own home. Under psychological pressure, the children were forced to live with their grandparents. The support that had never been offered to the child who lost two fingers was also absent during the divorce. No assistance was provided for housing, safety, or social and psychological support. This silence continued for years, both during childhood and later, when prosthetic support or a secure livelihood was needed. While the mother and children accumulated layers of vulnerability, political figures close to the father saw no problem in this. On the contrary, they supported him with employment and other things, while even regular child support payments to the mother were neglected after the official divorce. The father moved on with his new family, while the damage caused by neglect and the absence of repair remained impossible to forget.
Support was extended not to the visibly injured child, but to political proximity. Moral responsibility stopped exactly where real accountability should have begun.
This distinction matters. It shows a system capable of functioning when it is convenient, but unwilling to act when ethical courage is required. Alongside physical loss came psychological conditioning. The child was expected to endure, to remain silent, to adapt. Care was withheld, resilience was demanded.
Time passed. The child grew up. He learned to read. He learned to write. He learned how to explain his fingers, how to answer questions. And the silence grew with him, deepened, settled, and became part of his life.
Child neglect, along with its lifelong consequences, was quietly removed from the list of priorities. Urgency gave way to normalisation. Justice gave way to concealment. The burden was placed entirely on the child’s shoulders for years.
This is a documented case of neglect, supported by testimonies and later made visible through a documentary. Yet the choice of the state, institutions, and the opposition was not confrontation, but silence.
What is most disturbing is not the neglect itself, but the silence woven around it. Doctors, politicians, lawyers, police officers, and those in positions of responsibility never asked the most basic questions at that time:
How did this happen?
Who is responsible?
How will this be repaired?
Instead of repair, comfort narratives were produced. The child was described as “strong,” as someone who had “overcome” adversity. Survival was framed as “achievement”, silence as “maturity.” What remained unspoken was the stolen childhood and a loss permanently inscribed on the body.
Here, the phrase “the personal is political” becomes unavoidable. When institutions ignore, conceal, and refuse repair, a private tragedy becomes a political decision. Non-intervention, lack of investigation, and refusal to repair are not accidents. They are politics in practice.
The child survived. But survival came at a high cost. The family had no power, no connections. When accountability was required, the system withdrew.
Years later, that child became an adult. As an artist, writer, and educator, he sought healing and repair. What he encountered was once again denial, condescension, and silence.
There was no official recognition. No structural support. No long-term care. No security. Survival was deemed sufficient.
As if being alive erased responsibility.
The message was unmistakable:
Endure quietly.
Fix yourself.
Do not demand repair.
How many children in Cyprus live with missing fingers?
How many wounds were never officially recorded?
How many stories were buried in silence?
This case is visible only because it can now be spoken. Most children cannot speak.
If this is considered “normal,” then we must ask:
What does a life shaped by loss truly mean?
How does one live with a pain carried daily in the body, but never acknowledged?
Adaptation is not justice.
Endurance is not repair.
Responsibility does not lie with parents alone.
Responsibility lies with everyone who had the power to protect, investigate, and repair, and chose not to. It belongs collectively to those who delayed, normalised, and remained silent.
Today, that child has made a documentary about child neglect and silence. It is a record of a truth that had long been visible to anyone willing to look.
What was taken from the child was not only two fingers. What is revealed is a social collapse that cannot be excused by time limits, procedural language, or moral abstraction.
And what remains is a single truth:
Silence is not neutrality.
Silence is complicity.
This was a beginning, in pursuit of breaking long-held silences…
