Fransız Edebiyatının Gizemli Ustası Maurice Blanchot’dan Beklemek ve Unutmak Üzerine Bir Başyapıt
Unutuş, bekleyiş. Bir araya getiren, dağıtan bekleyiş; dağıtan, bir araya getiren unutuş. “Beni unutacak mısınız?” – “Evet, sizi unutacağım.” – “Beni unuttuğunuzdan nasıl bu kadar emin olacaksınız?” – “Başka bir kadını hatırladığımda emin olacağım.” – “Fakat hatırlayacağınız yine ben olacağım; daha fazlasına ihtiyacım var.” – “Kendimi artık hatırlamadığımda daha fazlasına sahip olacaksınız.” – “Birlikte unutulmak. O halde bizi kim unutacak? Unutuşta kim bizden emin olacak? – “Başkaları, başka herkes!” – ” Fakat onları hesaba katamayız. Başkaları tarafından unutulmak hiç umurumda değil. Ben sizin tarafınızdan, sadece sizin tarafınızdan unutulmak istiyorum.”
Tüm konuştuklarım arasında sadece onunla konuştum, ve eğer diğerleriyle konuştuysam sadece onun yüzünden ya da onunla ilişkili olarak ya da onu unutuşum dâhilinde konuştum.
“Daha uzun bir yol var.” – “Fakat bizi uzağa götürmek için değil.” –
“Bizi en yakına taşıyacak bir yol.” – “Yakın olan her şeyin her uzaklıktan daha uzak olduğu vakit.”
(Tanıtım Bülteninden)
