Ülkenin en büyük ikinci bankası tarafından İsviçre’nin uçuruma sürüklenmesini engellemek isteyen Bern’deki hükümet, sonucu ne olursa olsun, ülkenin kaderini en büyük bankaya bağladı. Pazar günü UBS’in Credit Suisse’i (CS) devralmasına ve birleşme riskini üstlenmesine izin veren kararın önemi budur. Siyaseti belirleyenin halk değil büyük sermaye olduğu bundan daha açık bir şekilde gösterilemezdi.
Her iki finans kuruluşu da “batamayacak kadar büyük” olarak kabul edilen 30 “sistemik öneme sahip küresel banka” listesinde yer alıyor. Birleşme, 2022 yılında 771 milyar İsviçre Frangı (CHF) olan İsviçre’nin gayrisafi yurtiçi hasılasının neredeyse iki katı olan 1,5 trilyon CHF (1,6 trilyon $) bilanço toplamına sahip dev bir banka yaratıyor. Banka, çökmesi halinde, İsviçre devlet bütçesini ve dünya ekonomisinin bir bölümünü uçuruma sürükleyecek bir tsunamiyi tetikleyecektir.
Haftalık Alman gazetesi Die Zeit, “Bu durum İsviçre hükümetini ve Merkez Bankası’nı büyük bir risk altına sokuyor,” diye yazıyor. “Bu dev kurumun başı belaya girerse, tüm ülkeyi ve halkını rehin alır.”
Rakibinin devralınması UBS için kazançlı bir iş olacağa benziyor. Bilanço toplamı 531 milyar CHF olan banka için 3 milyar CHF hisse senedi ödedi ve anlaşma sırasında banka hala 7.4 milyar CHF değerindeydi. 1 UBS hissesi karşılığında 22,5 Credit Suisse hissesi takas edildi.
Bununla birlikte, İsviçre Ulusal Bankası (SNB) ve Federal Hükümet birleşmenin risklerini 200 milyar CHF üzerinde bir kamu fonuyla karşılamıştır. Karşılaştırma yapmak gerekirse, İsviçre federal bütçesi 2023 yılında yaklaşık 80 milyar CHF olacaktır. SNB, 100 milyarı Konfederasyon tarafından teminat altına alınan toplam 200 milyar CHF tutarında olağanüstü likidite yardımı sağlamıştır. Credit Suisse’in belirli iş birimlerinin satın alınmasından kaynaklanan zararlar için UBS’ye 9 milyar CHF de ek garanti sağlanmıştır.
Bu karar, ne İsviçre’de referandum düzenleme konusunda geniş bir hakka sahip olan parlamento ne de vatandaşlar tarafından sorgulanmamıştır. İki bankanın hissedarları bile müdahil olmadı. Hükümet olağanüstü hal yasasıyla karar verdi. Bazı durumlarda yasal bir dayanak bile yoktu. Örneğin, merkez bankasına 100 milyar frank garanti verme yetkisine ilişkin yasa ancak önümüzdeki aylarda çıkarılacak.
Hükümet, merkez bankası ve mali düzenleyici kurum temsilcileri sürekli olarak “yönetilebilir” risklerden bahsederek piyasaları rahatlatmaya çalışsa da gerçekte bu riskler çok büyük. Der Spiegel, “Tabii ki çöküş senaryosu hiçbir şekilde masadan kalkmış değil” yorumunda bulundu. “İsviçre’deki olağanüstü birleşmenin sermaye piyasalarında on günlük kısa bir rollercoaster yolculuğunun son noktası mı yoksa paniğin etrafa yayılması nedeniyle diğer kurumları da uçuruma sürükleyecek cehennemi bir yolculuğun başlangıcı mı olduğu hala tamamen belirsiz.”
Pazartesi günü, birleşmenin duyurulmasının ardından, borsalar son derece gergin bir tepki verdi. Özellikle banka hisse fiyatları çöktü. Credit Swiss’in hisse fiyatı yüzde 63 oranında düşerek anlaşmadaki satın alma fiyatının altına indi. UBS’in kendisi yüzde 13 değer kaybederken, Deutsche Bank, Commerzbank ve BNP Paribas geçici olarak yüzde 8 civarında değer kaybetti.
Eğer UBS de bankacılık krizinin sancılarını çekiyorsa, bu durum devlet bütçesi ve Merkez Bankası için garantiler ve destekler nedeniyle yıllık federal bütçenin iki buçuk katına varan kayıplar anlamına gelebilir. Buna ek olarak, egemen bir büyük bankanın çöküşünün yıkıcı ekonomik sonuçları olacaktır. Bu da hükümeti UBS’nin rehinesi haline getirir.
Pazar akşamı hükümetin birleşmeyi duyurduğu basın toplantısı bu açıdan gerçeküstü bir nitelik taşıyor ve Friedrich Dürrenmatt’ın trajikomik bir oyunu olan “Yaşlı Kadının Ziyareti”ni hatırlatıyordu.
İki büyük bankanın başkanları, Merkez Bankası başkanı ve bankaları kontrol etmesi gereken mali denetim otoritesinin başkanı ile Federal Başkan Alain Berset (Sosyal Demokratlar) ve Maliye Bakanı Karin Keller-Sutter (Hür Demokratlar) yan yana oturarak üç dilde birbirlerine saygı ve güven duyduklarını ifade ettiler. Keller-Sutter, her iki bankada da kendi hesabı olduğunu ve parasını çekmeyeceğini belirtmekte bir sakınca görmedi.
Bu yıkıcı krizin nasıl ortaya çıktığına dair tek bir kelime bile edilmedi. Kimin sorumlu olduğuna dair tek bir kelime bile yoktu. 2008 mali krizinden 15 yıl sonra, politikacılar finans sektörünü düzenleme ve “batmak için çok büyük” olan bankaları azaltma sözü verdikten sonra neden bunun tam tersinin yaşandığına dair tek bir kelime bile edilmedi.
Gerçekten de Credit Suisse krizi, mali elitlerin, çoğunluğun zararına utanmazca zenginleştiği, hükümetlerin ve merkez bankalarının mali piyasalara büyük meblağlar pompaladığı bir gelişmenin ilk doruk noktasıdır. Merkez bankalarının temel faiz oranlarını yükseltmesi şimdi finansal balonun patlamasına neden oluyor. Kriz, toplumun tüm alanlarını kar birikimine tabi kılan kapitalist sistemin çıkmazının bir ifadesidir.
Credit Suisse, zincirinin en zayıf halkası olduğunu kanıtladı, çünkü diğer şeylerin yanı sıra, özellikle nakde çevirme konusunda pervasızdı. Bankanın müşterileri arasında şüpheli uyuşturucu satıcıları, nüfuzlu kişiler, yozlaşmış politikacılar ve riskli hedge fonları vardı. Yönetim 20 yıl içinde 42 milyar frank ikramiye onayladı. Kısa süre önce 500 üst düzey yöneticiye, 9.000 kişinin işten çıkarılması da dahil olmak üzere bankanın kurtarılmasını kendi başlarına yönetmeleri koşuluyla 354 milyon Euro dağıtmaya karar verdi. UBS ile birleşmeden sonra bile ikramiyeler planlandığı gibi ödenecek.
Öte yandan krizin maliyetleri, kemer sıkma önlemleri, sosyal kesintiler ve işten çıkarma şeklinde çalışan nüfusa yüklenecektir. İki bankanın faaliyetlerini birleştirmesi halinde sadece İsviçre’de 10.000 kişinin işini kaybetmesi bekleniyor. Halihazırda dünya genelinde 123.000 kişi istihdam edilmektedir. UBS, birleşik banka maliyetlerini 2027 yılına kadar yılda 8 milyar CHF azaltmayı planlıyor.
İsviçre’de sınıf mücadelesi onyıllarca sosyal demokrasiden aşırı sağcı İsviçre Halk Partisi’ne kadar tüm partilerin birlikte çalıştığı hükümetler ve itaatkar sendikalar tarafından boğulmuştur. Bankacılık krizi, İsviçre’de sınıf mücadelesinin geri döndüğünün açık bir işaretidir. Bu mücadele sosyalist bir yön alacaktır ve almalıdır.
