Bazı metinler bir yerden başlamaz; insanın içinden sızarak kendini var eder. Ne tam bir itiraf, ne de keskin bir hesaplaşmadır bu. Daha çok, düşüncenin kalple temas ettiği sessiz bir durak gibidir. Zamanın hızına yetişemediğim, ama kalbimin hâlâ kendi ahlâkını ve ritmini bildiği bir aralıktan konuşuyorum.Kafam çoğu zaman dağınık; düşüncelerim üst üste binmiş sokaklar gibi. Ama kalbim, tuhaf bir biçimde, hep olması gereken yerde duruyor. Belki de bu yüzden bazı günleri diğerlerinden daha uzun yaşıyorum.
Mutlu günler kısa sürüyor; bir kahkaha gibi, çabucak dağılıyor. Zor günlerse yaz gündönümünden bile uzun. Sıkıntının zamanı kayda geçmiyor çünkü insan acıyı sayılarla ölçemiyor. Bazı günleri unutmak istiyorsunuz; bazı günler de sizi bırakmıyor zaten. Zamanı sıfırlama fikrine eskisi kadar hevesli değilim. Temiz sayfaların coşkusu, yaş aldıkça inandırıcılığını yitiriyor.
Uzun süredir yeryüzündeyim ve öğrendiğim en net şey şu: Her yeni başlangıç, eski bir kırığın üzerine basarak geliyor. Aralık aylarının sonu, yıllardır aynı muhasebeyi önüme koyuyor. Aralık ayındayız madem, biraz daha duygusal olmamak elde değil; yıl bitiyor, yaş da ekleniyor insana. Doğum günüm 27 Aralık. Seneye bugün kim bilir hayatımda neleri kaybedip neleri kazanacağım, hatta hayatta mı kalacağım bilmiyorum. Bildiğim tek şey, çıkardığım derslerle bugünden daha doğru, daha mutlu bir yerde olacağıma inanmak istiyorum.
Bitmiş bir seneye bakıp kendi kalbimi kırmayı bırakalı neredeyse bir çeyrek yüzyıl oldu. “Bu yıl benim yılım” cümlesini kuracak kadar saf değilim artık; belki de bu yüzden ayaktayım. İkamet ettiğim coğrafya büyük iddiaları sevmiyor. İnsan burada hayatta kalmayı öğreniyor; hayal kurmayı değil. Büyük sözler, yüksek hedefler, parlak başlangıçlar bu topraklarda çabuk kirleniyor. O yüzden sessiz ilerlemeyi seçiyorum. Küçük ama sahici adımların, görkemli düşlerden daha kalıcı olduğuna inanıyorum.
Yeni yıl neşesini sevmediğimi sanmayın. Aksine, o ışıklı hâli, o kısa süreli umudu çok severim. Ama kutlamayı miladi takvime teslim etmiyorum. Takvimsiz bir gönülle yaşamayı tercih ediyorum. Çünkü bazı sevinçler tarihe sığmıyor; bazı yaralar da yıl değişince geçmiyor.
Evet, kafam karışık. Dünyaya dair, insana dair, kendime dair çok fazla soru taşıyorum. Ama kalbim hâlâ doğru yerde. Belki de bütün mesele bu: Her şey netleşsin diye beklemek yerine, bulanıklığın içinden dürüst kalabilmek. Gazedda’ya kalan da tam olarak bu hâl: Pürüzsüz bir umut değil, kırıklarıyla var olmayı öğrenmiş bir iç ses. Aralık, bana her yıl şunu hatırlatıyor: İnsan büyürken eksilmeyi de öğreniyor. Ve belki de gerçek olgunluk, yeni bir yıla girerken değil; aynı kalple kalabilmeyi başarırken başlıyor.
Öperim hırpalanmış kalbinizden…
