20 Temmuz 1974 günü, Kıbrıslıtürk toplumu, gelenlerin kurtuluşu, özgürlüğü ve adaleti getireceğine inanıyordu.
Olayların hemen ardından sıcağı sıcağına yapılanlarla yüzleşmek mümkün değildi. Hınç ve öfke, aklın ve duygudaşlığın yerine geçmişti.
43 yıl sonra adaletsizlikten dem vuranların daha büyük bir adaletsizliğe sebep olacağını, özgürlük isterken tutsaklık, kurtuluş isterken tahakkümün egemen olacağını o günlerde kimse bilemezdi.
Bugün, ülkemizin bölünmesinin 43’üncü yılı.
43 yılda Kıbrıs toplumları birçok güçlükle karşılaştı.
Duygudaşlıktan yoksun bir biçimde kendini bulmayı deneyen Kıbrıs toplumları, kendi geleceğini ve kaderini kuramadı.
Yapılan hataların bedeli binlerce yabancı askerin cirit attığı bir ülke, erişilemeyen bölgeler, fotoğraf çekmenin yasaklandığı alanlar ve ötekine karşı nefretin maruz görülmesinden başka bir sonuç üretmedi.
Acıların yaşandığı, insanların öldüğü, evlerinden olduğu, korkunun hüküm sürdüğü gün bayram değildir. Bugünü bayram olarak kutlamak yani ölüm ve acının ardından bayram yapmak, vicdan sahibi insanların yapacağı bir şey değildir.
Bu yüzden 20 Temmuz vicdanımızla ve tarihimizle yüzleşmemizi hatırlamamız gereken gündür.
Ülkemizin tarihini, toplumsal benliğimizi ve bireysel vicdanımızı adalet ve hakkaniyet ile yeniden anlamlandırmak için, ötekinin acılarıyla da yüzleşip 43 yıl geciktirdiğimiz ‘özür’ günüdür.
Milliyetçi tantanaların yerine aklın, vicdanın ve barışın hüküm süreceği bir Kıbrıs’ın kurulması ümidiyle…
Η τουρκοκυπριακή κοινότητα πίστευε ότι αυτοί και αυτά που ήρθαν την 20η Ιουλίου 1974 θα έφερναν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Αμέσως μετά τα γεγονότα δεν ήταν δυνατό να αντιμετωπιστεί η αλήθεια. Το μίσος και ο θυμός προσπέρασαν τον ορθολογισμό και το αίσθημα της συμπάθειας. Κανένας δεν ήξερε εκείνες τις μέρες ότι 43 χρόνια μετά απέναντι από την αδικία θα υπήρχε ακόμα μεγαλύτερη αδικία, ότι επιθυμώντας την ελευθερία θα ερχόταν η αιχμαλωσία, ότι επιδιώκοντας την σωτηρία θα κυριαρχούσε η καταδυνάστευση.
Σήμερα είναι το 43ο έτος της διχοτόμησης της χώρας μας. Στα 43 χρόνια οι κοινότητες της Κύπρου αντιμετώπισαν πάρα πολλές δυσκολίες. Δοκιμάζοντας να βρουν τον εαυτό τους μακριά από τη συμπάθεια για τον πόνο του άλλου, οι κοινότητες της Κύπρου δεν κατάφεραν να χτίσουν το δικό τους μέλλον, τη μοίρα τους. Οι συνέπειες από τα λάθη που έγιναν, δεν παρήγαγαν κανένα άλλο αποτέλεσμα εκτός από μια χώρα στην οποία χιλιάδες ξένων στρατιωτών κυκλοφορούν ελεύθερα, περιοχές τις οποίες δεν μπορούμε να συναντήσουμε, πεδία στα οποία απαγορεύεται η φωτογράφηση και το μίσος για τον «άλλο» ακάλυπτο και φανερό.
Η μέρα στην οποία βιώθηκε ο πόνος, η μέρα κατά την οποία άνθρωποι πέθαναν και άλλοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, η μέρα στην οποία κυριάρχησε ο φόβος, δεν είναι γιορτή. Το να γιορτάζει κάποιος τη σημερινή μέρα λες και είναι γιορτή, δηλαδή να γιορτάζει κάποιος μετά το θάνατο και τον πόνο, δεν είναι κάτι που μπορούν να κάνουν άνθρωποι με συνείδηση.
Για αυτό το λόγο, η 20η Ιουλίου είναι μια μέρα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ιστορία και τη συνείδησή μας. Είναι μια μέρα «συγνώμης» που καθυστέρησε 43 χρόνια, αλλά που πρέπει να ειπωθεί για να νοηματοδοτήσουμε ξανά με τη δικαιοσύνη την ιστορία της χώρας μας, την κοινοτική μας προσωπικότητα και την ατομική μας συνείδηση, για να αντιμετωπίσουμε τον πόνο του «άλλου».
Με την ελπίδα ότι θα δημιουργηθεί μια Κύπρος στην οποία θα κυριαρχήσει ο ορθολογισμός αντί του βαρύγδουπου εθνικισμού, στην οποία θα κυριαρχήσει η συνείδηση και η ειρήνη…
Gazeddakıbrıs bu çağrıyı ilk olarak 2015 yılında “41 yıl geciktirdiğimiz ‘özür’ günü – Η μέρα της συγνώμης που καθυστερήσαμε να ζητήσουμε 41 χρόνια” başlığıyla yayınlamıştı. 2 yıl sonra, yurdumuzun içinde bulunduğu, milliyetçi hezeyanların arttığı bu ortamda tekrardan yayınlanmasını bir sorumluluk olarak gördük.
